Reanimeren kun je leren (en hierom kan dat belangrijk zijn)
“Ik ben nog geen achttien”, was altijd de ideale smoes om de goede doelen-verkopers op station Amersfoort te ontwijken. Maar na je, zeg, 21e werkt dat niet meer.
Dagboekverhalen. Wat ik meemaak of wat ik denk, maar dan in woorden gevat.
“Ik ben nog geen achttien”, was altijd de ideale smoes om de goede doelen-verkopers op station Amersfoort te ontwijken. Maar na je, zeg, 21e werkt dat niet meer.
Het is er ooit ingeslopen dat ik voornamelijk vegetarisch eet. Niet uit één of ander gekkie-oogpunt, vooral omdat ik niet razend dol ben op vlees.
Al sinds ik op veel te jonge leeftijd vrouwenbladen begon te lezen, lijkt er één vraag de meest belangrijke te zijn aan vrouwelijke beroemdheden.
Van het weekend stuitte ik op het heugelijke bericht dat Tinder gebruikt gaat maken van GIFjes. Ik ben gek op GIFjes en ik communiceer er dan ook graag mee.
In je leven schijnen er drie gebeurtenissen te zijn die onwijs veel tijd kosten om te verwerken. Een grote verhuizing, een nieuwe baan en het overlijden van een dierbare.
Als journalist lees ik veel. Niet alleen om informatie te vergaren, maar ook om te kijken hoe anderen schrijven. Schrijven leer je namelijk op twee manieren:
Als kind nam ik klakkeloos aan dat alles klopte wat er in de Bijbel staat. Daar ben je tenslotte kind voor.
Op Lowlands heb ik me voor het eerst gewaagd aan speeddaten. Speeddaten is een soort offline Tinder. In slechts één oogopslag en een gesprek van drie minuten moet je beslissen of een match bent met iemand of niet.
Als ik de clips van Taylor Swift zie, word ik een beetje ongemakkelijk. Ze is slungelig, zingt elke keer maar weer over haar ex-vriendjes en is nou niet bepaald de klassieke schoonheid.
Bij mijn opa en oma thuis stond vroeger en elektronisch orgel. Ik hoopte altijd dat ik ’m zou erven. Niet dat ik er ruimte voor had of heb, maar het was een fantastisch ding, ondanks dat ‘ie elektronisch was.