Soms moet je even nee zeggen
Een tijdje terug probeerde ik onder woorden te brengen waarom je af en toe best even nee mag zeggen. De belangrijkste reden?
Dingen waarvan ik het waard vind om over te schrijven.
Een tijdje terug probeerde ik onder woorden te brengen waarom je af en toe best even nee mag zeggen. De belangrijkste reden?
Heugelijk nieuws! Ik ben namelijk een onwijs leuke opdrachtgever rijker. Voor time to momo, het bedrijf achter die leuke stadsgidsen, mag ik de stadsgids voor Amersfoort maken.
Eindelijk leek de tijd van boekenschrijvers een beetje voorbij. Toen ik in 2012 begon met fulltime schrijven, leek iedereen om me heen bezig met een debuutroman.
Een debuutalbum kan bitterzoet zijn. Soms weet je dat pas achteraf, omdat het het enige album zal zijn. Soms weet je het al bij het uitkomen van het album, zoals het geval is bij Here’s the 101 On How To Disappear, het debuutalbum van Dakota.
Een paar weken terug las ik een artikel van een auteur die al zes jaar met een afleidingsvrije iPhone leeft. Afleidingsvrij in de breedste zin van het woord, niet alleen zijn notificaties staan uit.
Aanvankelijk was het niet het plan om mee te doen aan Dry January. Want laten we wel wezen, waarom zou ik een maand stoppen met drinken om daarna weer vol aan de zuip te gaan?
Net als waarschijnlijk de meeste mensen van mijn leeftijd, check ik regelmatig welke vacatures LinkedIn en andere vacaturewebsites voor mij in petto hebben.
Even dacht ik er al overheen te zijn, maar helaas. Als echte millennial heb ook ik last van fear of missing out, oftewel, FOMO.
Het allerleukste van mijn werk vind ik het interviewen van mensen. Het geeft je namelijk het excuus om te praten met mensen die je anders nooit zou spreken.
Het zal inmiddels geen geheim meer zijn dat David Bowie één van mijn favoriete dingen ooit is. Of eigenlijk vooral de prachtige dingen die hij maakte.